Alice Vincent „Mowa roślin.”

Jestem pewna, że po przeczytaniu książki Alice Vincent „Mowa roślin” zaczniecie zwracać uwagę na to, co rośnie, kwitnie i pachnie w waszym otoczeniu, nawet jeśli tym otoczeniem będzie beton, szkło czy stal albo plastikowa doniczka w supermarkecie.

W opowieści Alice Vincent główna bohaterka – czyli ona sama – jak sam tytuł wskazuje szuka swojego miejsca na ziemi po zakończeniu długoletniego związku. Żyje i pracuje w Londynie, ma ponad dwadzieścia lat. Utożsamia się z pokoleniem milenialsów. W wynajmowanych przez nią mieszkaniach najważniejszy jest balkon. Vicent określa balkon poetycko. To jej własny pokój pod gołym niebem, który dostarcza jej właściwie nieskończonej uciechy dla oczu. Bohaterka zajmuje się pielęgnacją kwiatów i ziół. Przeżywa i czuje każdą roślinę. Pisze o cyklamenie, u którego elegancja białych kwiatów kłóci się z jego wytrzymałością. Groszkowi pachnącemu odcina fragment łodyżki, by powstrzymać roślinę przed upartym dążeniem tylko jedną drogą, ofiarując jej inne, piękniejsze możliwości. Wielbiciele ostatnio modnego zjawiska zwanego „balkoningiem” będą zachwyceni, czytając tę książkę.

Jest to też historia o Londynie, który w czerwcu wybucha zielenią. Pąków jest tam tak wiele, że po słynnych londyńskich ulewach zapełniają chodniki i skrzypią pod butami przechodniów. Vincent pisze też o pewnym miejscu w Londynie, które wydłużyło moją listę miejsc do odwiedzenia, gdy po raz kolejny wybiorę się do brytyjskiej stolicy. To Instytut Botaniczny w Tulse Hill. Autorka bywa też często przy Columbia Road, gdzie znajduje się słynny i uwielbiany przez turystów oraz londyńczyków targ kwiatowy. „Mowa roślin” to, bowiem, znakomita książka dla mileniasek, które zachwycają się roślinami, a swoje instagramowe konta zapełniają pięknymi zdjęciami kwiatów hodowanych w mieszkaniach, na balkonach czy działkach. Można w niej przeczytać m.in. oszałamiającą historię o karierze wdzięcznego chińskiego kwiatka, którego wielbią mistrzowie wystrojów wnętrz.

Alice, jak typowa mileniaska, podróżuje po świecie. Wyrobiła sobie nawyk sprawdzania przed każdym wyjazdem ogrodów botanicznych w miejscach, do których jedzie. Zwiedza Nowy Jork, Berlin, Amsterdam, Gandawę czy Japonię i opisuje poznane w tych miejscach parki, ogrody sąsiedzkie czy inne enklawy zieleni. m.in. historię nowojorskiego High Line – ogromnego ogrodu zbudowanego na torach kolejowych, który wygląda jak gigantyczny otwarty dla gości balkon istniejący poza modą i czasem. High Line, jak pisze Vincent, jest po to „by zobaczyć w tym miejscu potencjał, mimo wyraźnych i bezlitosnych ograniczeń, jakie narzuca miejska przestrzeń, nie tylko po to, by jakoś ją wykorzystać, ale po to, aby stworzyć coś lepszego, prowokującego, innego”.

Jest to też książka feministyczna. Ogrodnictwo było kiedyś domeną mężczyzn i trzeba było dosłownie wyrwać im tę dziedzinę sztuki i życia, tak jak wyrywa się czasem niechciane chwasty (to tylko porównanie, uwielbiam łąki polne). Szklany sufit ogrodnictwa posypał się dosłownie 8 lutego 1913 roku, wraz z włamaniem sufrażystek do oranżerii ze storczykami królewskich ogrodów Kew, gdzie wybiły szyby i zniszczyły kilka przypadkowych roślin. Po dwunastu latach od tego incydentu kolejne dwie nieustraszone sufrażystki chciały podpalić domek herbaciany w Kew Gardens, pozostawiając na miejscu „zbrodni” kartkę z napisem: „Dwie kobiety bez prawa głosu”.
Dzisiaj posiadam prawo do głosu, więc sadzę też i kwiaty. A w międzyczasie z niecierpliwością czekam na kolejną książkę Alice Vincent „Dlaczego kobiety uprawiają ogrody. Opowieści o ziemi, siostrzeństwie i kobiecej sile”.